تاثیر صدقه و انفاق بر سلامت روان

پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :

«الصَّدَقَةُ تَدْفَعُ الْبَلَاءَ وَ هِيَ أَنْجَحُ دَوَاءً وَ تَدْفَعُ الْقَضَاءَ وَ قَدْ أُبْرِمَ إِبْرَاماً وَ لَا يَذْهَبُ بِالْأَدْوَاءِ إِلَّا الدُّعَاءُ وَ الصَّدَقَة»

صدقه بلا را برطرف مى‏ كند و مؤثرترينِ دارو است.

همچنين، قضاى حتمى را برمى‏ گرداند و درد و بيمارى‏ ها را چيزى جز دعا و صدقه از بين نمى ‏برد.

شاید تنها وزیر شیعه که شهرتش زبانزد خاص و عام شد صاحب بن عباد (۳۸۵ – ۳۲۶): (اسماعیل بن عباد طالقانی) بود، او اول وزیر مؤید الدولة دیلمی (م. ۳۷۳) بود بعد از وفات او وزیر فخر الدولة برادر او شد.

شیخ صدوق کتاب عیون اخبار الرضا را برای او تاءلیف کرد، و حسین بن محمد قمی کتاب تاریخ قم را به امر او نوشت.

در زمان او، وقت عصر ماه رمضان هر کس بر او وارد می‌شد امکان نداشت قبل از افطار خارج شود.

 گاهی هزار نفر هنگام افطار بر سر سفره‌اش بودند. صدقه و انفاق‌هایش در این ماه برابری با یازده ماه دیگر می‌کرد. البته از کودکی مادرش او را اینطور تربیت کرد.

در کودکی که برای درس خواندن به مسجد می‌رفت، هر روز صبح مادرش به او یک دینار و یک درهم می‌داد و سفارش می‌کرد به اول فقیری که رسیدی صدقه بده! این عمل برای صاحب بن عباد عادتی شده بود.

از سنین نوجوانی تا جوانی و تا هنگامی که به مقام وزارت رسید هیچگاه ترک سفارش و تربیت مادر نمی‌کرد. از ترس اینکه مبادا یک روز صدقه را فراموش کند به خادمی که متصدی اطاقش بود دستور می‌داد هر شب یک دینار و یک درهم در زیر تشک او بگذارد، صبحگاه که بر می‌خواست به اولین فقیر می‌داد.

اتفاقاً شبی خادم فراموش کرد، فردا که صاحب بن عباد از خواب بیدار شد بعد از نماز دست در زیر تشک برد تا پول را بردارد متوجه شد که خادم فراموش کرده، این فراموشی را به فال بد گرفت و با خود گفت: حتماً مرگم فرا رسیده که خادم از گذاشتن صدقه غفلت نموده است.

امر کرد آنچه در اطاق خوابش از لحاف و تشک و بالش بود به کفاره فراموش شدن به اولین فقیری که ملاقات کرد بدهد.

صدقه

وسائل خواب او همه قیمتی بود، آن‌ها را جمع کرده از خانه خارج شد، مصادف گردید با مردی از سادات که بواسطه نابینائی، زنش دست او را گرفته بود و سید مستمند گریه می‌کرد.

خادم پیش رفته و گفت: این‌ها را قبول می‌کنی؟ پرسید چیست؟ جواب داد: لحاف و تشک و چند بالش دیباست. مرد فقیر از شنیدن این‌ها بیهوش شد.

صاحب بن عباد را از این جریان اطلاع دادند: وقتی آمد دستور داد آب بر سر و صورتش بپاشند تا بهوش آید. وقتی بهوش آمد صاحب پرسید: به چه سبب از حال رفتی، گفت: مردی آبرومندم. چندی است تهی دست شده‌ام، از این زن دختری دارم که بحد رشد رسیده، و مردی از او خواستگاری کرد.

ازدواج آن دو انجام گرفت. اینک دو سال است از خوراک و لباس خودمان ذخیره می‌کنیم و برای او اسباب و جهیزیه تهیه می نمائیم. دیشب زنم گفت: باید برای دخترم لحافی با بالش دیبا تهیه کنی، هر چه خواستم او را منصرف کنم نپذیرفت، بالاخره بر سر همین خواسته بین ما اختلاف شد.

 عاقبت گفتم: فردا صبح دست مرا بگیر و از خانه بیرون ببر تا من از میان شما بروم.

اکنون که خادم شما این سخن را گفت جا داشت بیهوش شوم.

 صاحب تحت تاءثیر قرار گرفت و اشک مژگانش را فرا گرفت و بعد گفت: باید لحاف تشک با سایر وسائل خودش آراسته شود، شوهر دختر را خواست به او سرمایه کافی داد تا به سغلی آبرومند مشغول شود، و بعد تمام جهیزیه دختر را بطور کامل که مناسب دختر وزیر بود داد.